Yaşamdan soğuyup ölmek isteyenlere..

[Adminatör]

Gittin ve ben hiç olmadığım kadar mutsuz oldum ne yaşadığımı bilmiyorum hatırladığım tek şey artık yaşamak istemeyişimdi…
Önce biraz düşündüm hayatı gerçekten istemiyor muydum?
Sonunda kararımı verdim…
Kendimi odama kapattım ve en çok sevdiğin şarkının sesini sonuna kadar açtım…
İnsanlar rahatsız olmuştu sesten herkes çıkmıştı balkona ve tepkilerini gösteriyordu ama bilmedikleri o küçük odada bir hayat tükeniyordu elime resmini almaya bile korktum içtiğim ilaçlar etkisini gösterirken yavaş yavaş bulanıklaşan resmine sadece uzaktan bakabiliyordum ve ağlıyordum…
Ne için ağladığımı bilmiyorum senin için mi yoksa hayatı böyle erken terk ettiğim için mi?
Kimseye veda etmemiştim sadece küçük bir kağıda bir iki cümle karaladım …
“beni affet anne”…
Sonra uyuşan vücudumdan ve ilaçların mide bulantısından başka bir şey hissetmedim…
O an başka bir hayata başlamış gibi oldum kendime geldiğimde bir hastanede ağlayan insanların arasındaydım ve o insanlar yabancı değildi hepsini tanıyordum ama bana en çok acı veren annemin feryadı oldu o an anlamıştım ÖLMÜŞTÜM…
Hiç bu kadar pişman olmamıştım o an aklımda ne sen vardın nede senden başka bir şey yaptığım hatanın büyüklüğünü anlamıştım, her şey için çok geçti artık ne geri dönebilirdim ne de açıklama yapabilirdim…
Olan olmuştu bir anlık gaflette o güzel hayatı hiçbir değeri olmayan bir kişi yüzünden bırakmıştım senden nefret mi etmem gerekiyor, yoksa başka bir şey mi düşünmem. Halbuki senin bir suçun yoktu sen demedin bana, öl diye ama insan hatalarından hep başkasını sorumlu tutar ya benimkide böyle bir direnişti hatamı kabullenmek istemiyordum günahından korkuyordum; zaten ben hep günahları seçmedim mi hayatta sende benim bir günahım değil miydin?
Birden bu düşünceleri bırakıp etrafıma geri döndüm herkesin elinde bir telefon birilerini arıyordu acı haber erken duyulurmuş derler ya bu da onlardan birisiydi…
Zaman öyle çabuk geçiyor ki ben her yerdeydim ve benim adımın geçtiği her yere ulaşabiliyordum…
Bir an seni gördüm yüzünde üzgün bir ifade vardı duymuştun bana olanları tepkisiz soğuk bakıyordun etrafına ama beklediğim gibi kendini suçlu hissetmiyordun sadece acıyordun başıma gelenlere, ben o an biraz daha pişman oldum neden yapmıştım böyle bir şeyi nasıl kıydım kendime diye lanetler ediyordum…
Camilerden sela sesleri geliyordu benim için herkes kimdi bu diye fısıldıyordu sonra beni hatırlayıp şaşırıyordu herkesi görebiliyordum.
Bir gün vardı bu hayatı bir daha göremeyecektim sadece bir günüm vardı o an için ne yapmak istediğimi düşündüm ve sadece annemi görmek istedim ne kadar düşündüysem olmadı göremedim onu neden diye düşündüm sebebini bulamadım…
Bir koşuşturmaca başladı etrafta tüm arkadaşlarım, ailem ve tanıdığım tüm insanlar oradaydı, herkes üzgün bir o kadar da cevap bekleyen sorularla bakıyorlardı etrafa kimse bilmiyordu neden ölümü seçtiğimi ve en kötüsü ben hala annemi göremiyordum o yoktu gelmedi mi diye düşündüm benden nefret ediyor olmalıydı bu yüzden gelmemişti.
Sonra birden seni gördüm o kalabalık arasında boş, boş tabutuma bakıyordun gözünden bir iki damla yaş akıyordu, ama senin için nasıl seçmiştim ölümü seni seviyorum derken yalan söylememiştim ama ölümü seçecek kadar seni sevmemişim hayat daha güzelmiş nasıl yapmışım bu hatayı diye beynimi kemiren sorularla baş başa kalmıştım…
Ve o an gelmişti tabutumun başına toplanan insanlar yüzümün açılmasını bekliyordu ama bu bana acı veriyordu istemiyordum beni görmelerini herkesten utanıyordum kimseler görmesin istiyordum… İçim hiç rahat değildi.
Herkes ağlayarak baktı yüzüme; uzaktan baktığım o beden benim miydi birden hareketlendim gökyüzünden, bedenime doğru herkesin arasından yavaşça geçtim ve tıpkı filmlerde ki gibi uzandım ölü bedenimin üzerine bu bana daha da acı vermeye başlamıştı. Yüzüme bakan insanlara tepki veremiyordum konuşamıyor, hareket edemiyordum suçluluk duyuyordum sanki yaşıyormuşum gibi tüm bedenimde çok büyük acılar hissediyordum ama tepki veremiyordum…
Birden annem geldi başıma kolunda iki kişi vardı ve ağlıyordu onu hiç böyle görmemiştim ve ben ondan ayrılmak istemiyordum…
Geri dönmek istiyordum ona sarılmak ben ölmedim sana şaka yaptım diyerek yine dizlerine uzanmak istiyordum. Saçımı okşadı annem artık içimde daha büyük acılar vardı
Her şeyi hissediyordum ağlamak istiyordum ama olmuyordu tüm acılarım içme akıyordu
“Affet beni anne” diye çığlıklarım geziyordu tüm bedenimde…
O gözlerime baktıkça daha da acı çekiyordum
Bitsin bu ızdırap canım çok acıyor diye yalvardım bir müddet sonra ılık ılık bir şey hissettim yüzümde annemin göz yaşlarıydı ve benim gözümden de yaşlar geliyordu ağlıyordum…
Belki de annemin beni affetmesini bekliyordum…

Sonra…

Sıçrayarak uyandım yatağımdan her yerim sırılsıklam olmuştu ve gözlerimden yaşlar akıyordu kendimi hiç bu kadar rahat hissetmemiştim… Çok şükür dedim her şey rüyaymış iki gün önce düşünmüştüm ölmeyi iyi ki yapmamışım iyi ki annemin açtığı telefon buna engel olmuş dedim kendi kendime…
Hayat meğer ne kadar değerliymiş başlı başına yaşamak için bir sebepmiş hayat…
Senin için ölmek mi asla bu canı sen vermedin tabi ki bende, kendime ait olmayan bir şeyi nasıl alabilirim senin benim kalbimi aldığın gibi ben vijdansız değilim…

Ve birden artık sana üzülmenin de doğru olmadığını düşündüm hayat güzeldi ve devam ediyordu ne olursa olsun güzel her şey…
Hiçbir şey için ölümü seçmek doğru değil, günü gelince zaten o bizi seçecek ben bıraktım artık bu anlamsız savaşı. Güzel günlerim var önümde bir rüya neleri öğretti bana; en azından beni kimse düşünmüyor demedim beni düşünen bir annem var ve sevdiğim dostlarım burada sen olmasan da olur hayat böyle de devam eder nasılsa…
HAYATIMA TEŞEKKÜRLER…



ALINTIDIR...

[deryaa]

bence bu yazıdan sonra söylenecek çok fazla bir söz yok...
umarım bu yazı bu düşüncelere sahip olan herkese ders olur.
hayatta hiç birşey, hiç kimse hayatımız kadar önemli değil
lütfen bunu sakın unutmayalım ve halimize binlerce defa şükredelim
saygılarımla...

[alonewolf.ms]

Haklısın Bu yaznının Üstüne Söz Söylenmez...

[AdmiNe_HaNım]

müthiş bir yazı asla intiharı düşünemeyecek kadar bencil bir insanım iyi ki :D